Kategoria: Spływy

 

Spływ rzeką WDĄ 14-17.06.2018r.

W 2018r. członkowie Klubu Kajakowego LOK „Prosna” postanowili zorganizować spływ rzeką WDĄ.
Wda (Czarna Woda) ma swoje źródła w jeziorze Krążno na Równinie Charzykowskiej. Długość rzeki 198 km, uchodzi do Wisły powyżej Świecia. Szlak kajakowy biegnie od 178,5 km w miejscowości Lipusz do miejscowości Tleń na 39,5 km – optymalny koniec spływu. Można oczywiście płynąć dalej do Świecia, wpłynąć na Wisłę i dalej do Gdańska. Na przepłynięcie całej Wdy potrzeba ok. 7 dni, spływ zorganizowano na odcinku od Czarnej Wody (129,5 km) do Tlenia (39,5 km) i trwał 4 dni. Odcinek rzeki, którym płynęliśmy w całości leży na Kociewiu.
Kociewie to jeden z trzech stosunkowo łatwo dających się określić regionów Pomorza Gdańskiego. Określić zarówno pod względem terytorialnym, kulturowym, jak i tożsamości regionalnej mieszkańców, czyli poczucia przynależności do danego regionu.
Te trzy regiony to: Kaszuby, Kociewie oraz Borowiacy. O dwóch ostatnich regionach, w przeciwieństwie do Kaszubów, przeciętna wiedza w Polsce jest nikła, jeżeli w ogóle jakaś jest. W większości wypadków turyści przebywający w kwaterach agroturystycznych na Kociewiu, zapytani, czy wiedzą, w jakim regionie się znajdują, odpowiadają, że na Kaszubach albo na Pomorzu. Nazwa „Kociewie” nic im nie mówi. Kociewie ma złożoną przynależność administracyjną. Region leży bowiem na terenie ponad 30 gmin pięciu powiatów – w województwie pomorskim: starogardzkiego (z nominalną stolicą Kociewia w Starogardzie), tczewskiego, trochę pruszczańskiego i trochę kościerskiego; oraz w powiatach województwa kujawsko-pomorskiego: świeckim i trochę tucholskim. Za oczywiste i w całości kociewskie powiaty podaje się w przewodnikach trzy: starogardzki, tczewski i świecki. Kociewie ma całkiem niezłe walory turystyczne. W części starogardzkiej i świeckiej rozciągają się Bory Tucholskie, jest Pojezierze Starogardzkie z mnóstwem jezior, a kilkunastoma bardzo atrakcyjnymi do wypoczynku (przede wszystkim Jezioro Niedackie i Borzechowskie, jeziora w gminie Kaliska, jeziora wokół Ocypla, w gminie Osiek: Kałębie, – największe na Kociewiu, Czarne, Słone. Niektóre z tych jezior są bardzo dobrze zagospodarowane pod względem turystycznym (zwłaszcza Ocypel, Borzechowo). Przez Kociewie przepływają dwie rzeki: Wda, zwana Czarną Wodą, meandrująca przez Bory Tucholskie, oraz Wierzyca, uchodząca do Wisły w Gniewie.
Spływ został zorganizowany dla uczczenia 100-lecia odzyskania niepodległości. Trochę historii. Właśnie pierwsza wojna światowa ma się ku końcowi. W 1918 roku powstaje Polska… Ale jeszcze nie na Kaszubach. Poznaniacy walczą, a my na co czekamy? Jeszcze nie jesteśmy gotowi? A kiedy będziemy? – w kaszubskich domach w roku 1918 i 1919 takie głosy wypowiadane były szeptem, półgłosem lub całkiem otwarcie. Trwały dyskusje, coraz mocniej wrzało. Polska kształtowała się niemal z dnia na dzień. Powstanie Wielkopolskie, które wybuchło 27 grudnia 1918 roku, miało spory wpływ na to, co w tym czasie działo się na Pomorzu .Okazało się bowiem, że Polacy w Poznaniu i okolicach chwycili za broń i samodzielnie walczą o polskość swojej ziemi. Walczą z tym samym pruskim zaborcą odnosząc przy tym sukcesy. I wszystko to dzieje się tak blisko, już gdzieś w okolicach Bydgoszczy i Inowrocławia. Dlaczego nie w Chojnicach, Bytowie, Kościerzynie, Kartuzach i na wybrzeżu? Z miesiąca na miesiąc Kaszubi byli coraz lepiej przygotowani do zbrojnego powstania. Ale wciąż czekali. W takich okolicznościach młody, 26-letni major, szef sztabu wojsk powstańczych w Wielkopolsce, Władysław Anders zostaje wezwany do głównodowodzącego wojskami powstańczymi, gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego. Otrzymuje polecenie przygotowania planu powstania na Pomorzu. Jest początek 1919 roku… Kaszubi gromadzą broń już od jesieni 1918 roku, kiedy w listopadzie świat obiega informacja o kapitulacji Niemiec. W 1919 roku wzmaga się aktywność polskich organizacji paramilitarnych na Pomorzu – ośrodków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Wojackiego „Jedność”, towarzystw skautowych. Dzieje się tak w samym Gdańsku, ale też w Kartuzach, Żukowie i w wielu innych miejscowościach. Działają legalnie, ale nielegalnie organizują szkolenia wojskowe, także – gromadzą broń. Jak pisał Marian Hirsch w Gazecie Kartuskiej, ocenia się, że Wojskowa Organizacja Pomorza (powołana w 1918 roku na terenie zaboru pruskiego, mająca na celu m.in. przygotowanie powstania) w momencie wybuchu walk miałaby do swej dyspozycji ok. 6 tys. żołnierzy zdolnych do udziału w walce. Dlaczego więc powstanie, które dziś nazywalibyśmy „pomorskim” albo „kaszubskim” nie wybuchło? Odpowiedź jest prosta: nie musiało. Na mocy postanowień Traktatu Wersalskiego większa część Kaszub przypadła Polsce. Walka stała się więc bezprzedmiotowa.
W pierwszym dniu uczestnicy spływu wyruszyli w południe z miejscowości Czarna Woda – miasta liczącego 3000 mieszkańców, położonego przy drodze krajowej nr 22 (Gorzów – Elbląg, dawny szlak drogowo-kolejowy Berlin – Kaliningrad), najmłodszego miasta woj. pomorskiego (od 01.01.1993.). Po drodze wśród pól i sosnowych lasów mijaliśmy malownicze miejscowości : Zimne Zdroje, Huta Kalna, Czarne. I etap spływu liczył ok. 15 km. Na nocleg zatrzymaliśmy się przed drewnianym mostem koło Leśnictwa Czubek na polu biwakowym o takiej samej nazwie.
Trasa drugiego dnia spływu wiodła z miejscowości Czarne do Wdeckiego Młyna i liczyła 30 km. Na 104,2 km koło Osowa Leśnego, przed mostem na drodze z Osieczna do Radziejowa, na lewym brzegu znajduje się obelisk upamiętniający pobyt w 1956r. Karola Wojtyły na spływie rzeką WDĄ. Po krótkim postoju i zrobieniu sobie zdjęcia przy obelisku popłynęliśmy dalej kierując się do miejscowości Młynki na 96 km, gdzie za mostem betonowym na trasie Ocypel – Lubichowo, na polu biwakowym „Boberek” czekały na nas zamówione telefonicznie ( tel. 508531932) pierogi. Po krótkim postoju ruszyliśmy dalej podziwiając piękne krajobrazy. Na 92 km minęliśmy wysoki most nieczynnej już linii kolejowej na trasie Ocypel-Lubichowo, Skurcz, pod którym występują w nurcie kamienie i silne bystrze. Późnym popołudniem dotarliśmy do elektrowni wodnej w miejscowości Wdecki Młyn, konieczna przenoska, a za elektrownią już pole biwakowe miejsce naszego II noclegu.
W trzecim dniu spływu płynęliśmy na trasie z Wdeckiego Młyna do Błędna, długość trasy 22 km. W czwartek i piątek byliśmy na rzece sami, w sobotę i niedzielę – weekend, pojawiły się liczne grupy kajakarzy. Podczas spływu często zatrzymywaliśmy się by zwiedzić ciekawe miejsca. Na 72,7 km dopłynęliśmy do betonowego mostu drogi prowadzącej do wsi Kasparus wzmiankowanej po raz pierwszy w 1664 r. Miejsce strajku szkolnego przeciw germanizacji w 1907r. Wieś z charakterystyczną drewnianą zabudową o konstrukcji wieńcowej. Na terenie Kociewia spotykaliśmy się z różnymi miejscami upamiętniającymi walkę o wolną Polskę. W Ocyplu stoi pomnik upamiętniający zamordowanie w tej miejscowości, w dniu 23.09.1944r. 20 patriotów ziemi gdańskiej, w Suchobrzeżnicy na szkole wisi tablica upamiętniająca nauczyciela Józefa Schmulta zamordowanego przez hitlerowców 5.10.1944r., w Kasparusie natknęliśmy się na dwie tablice : pierwszą poświęconą patriocie Maksymilianowi Orłowskiemu, skatowanemu na śmierć na Posterunku Gestapo w Osieku 17.06.1944r. za pomoc żywnościową dla partyzantów Gryfa Pomorskiego, druga ks. Marianowi Felchnerowskiemu, proboszczowi w Kasparusie, zamordowanemu w Skórczu 10.11.1939r.
Za mostem drogowym szosy prowadzącej do wsi Kasparus rzeka wpływa w lasy, brzegi stają się wyższe, miejscami urwiste, wpływamy w krętą głęboką dolinę. Koryto rzeki ciągle zmienia kierunek, docieramy do rezerwatu Krzywe Koło – Pętli Wdy. Stąd już tylko ok. 5 km do III noclegu na 59,8 km w miejscowości Błędno.

Czwarty i ostatni dzień spływu to etap z Błędna do Tlenia – 20 km. Za Błędnem rozpoczyna się najciekawszy, pełen licznych meandrów, odcinek rzeki. Wpływamy na tereny Wdeckiego Parku Krajobrazowego – utworzony w 1993r. o powierzchni 237,86 km2. Prawie 60% powierzchni parku pokrywają lasy sosnowe. W korycie pojawiają się kamienie i głazy. Rzeka przyspiesza.
Na ok. 50 km niespodzianka – zwalona w nurcie rzeki ogromna sosna – konieczna przenoska . Na 46,5 km drewniany most, a za nim niepostrzeżenie rzeka przechodzi w długą, wąską zatokę Jeziora Żurskiego. W połowie zatoki leży Tleń miejsce zakończenia spływu. Tleń – wieś kociewska położona już w woj. kujawsko-pomorskim, w powiecie świeckim, w gminie Osie na trasie linii kolejowej Jeżewo- Szlachta- Czersk. Tleń położony jest nad sztucznym Jeziorem Tleńskim i rzeką WDĄ w centrum Borów Tucholskich. Większość mieszkańców żyje z turystyki. Spora część zabudowań to domy letniskowe. Wokół Tlenia rozpościera się Wdecki Park Krajobrazowy.

Po przypłynięciu do mety spływu zdajemy sprzęt, zainteresowani zakupują jeszcze doskonałe piwo z lokalnego minibrowaru i udajemy się pełni wrażeń w drogę powrotną do Pleszewa.

Opracował : P. Hasiński

Zdjęcia ze spływu w zakładce Galeria zdjęć.

 

Białoruś 2017

 

W dniach od 19 do 25 sierpnia br. członkowie Klubu Kajakowego LOK „Prosna” wzięli udział już w drugiej wyprawie na Białoruś. Wyprawę zorganizował Komandor Klubu Marcin Tomalak. Trasa wiodła koleją z Terespola przez Brześć do Mińska, a z Mińska dalej busem nad jezioro Narocz w obwodzie mińskim, w rejonie miadziołskim, na spływ kajakowy. W pierwszym dniu spływu, który zorganizował dla nas  „Турклуб Активный” z Mińska (spływ obsługiwali ze strony „ Турклуб Активный” : Юрий Федзюкович  i Владимир Батяновский) płynęliśmy przez jezioro Narocz (4 km), a następnie już wypływającą z jeziora rzeką Naroczanką (10 km).

Jezioro Narocz i okolica należą do najpiękniejszych miejsc na całej Białorusi, niegdyś będąc w granicach II RP było to popularne miejsce wypoczynku. Jezioro Narocz nazywano ”kresowym morzem” , największe jezioro w granicach II RP. Są tam piękne czyste plaże przypominające miejscami plaże Bałtyku i lasy pełne grzybów.

Naroczanka to rzeka kameralna, o małej uciążliwości i łatwa do przepłynięcia kajakiem. Ma czystą i ciepłą wodę, płynie wśród lasów i łąk Naroczańskiego Parku Narodowego. Przy wypływie z jeziora i w początkowym biegu mocno zarośnięta. Trudno znaleźć wypływ z jeziora.

W drugim dniu uczestnicy spływu przepłynęli 26 km, a  nocleg był w pobliżu wsi Korolewce już w rejonie wilejskim. Po drodze mijaliśmy wioski, w których czas dosłownie zatrzymał się. Na wsiach dominuje stara drewniana zabudowa z dachami pokrytymi eternitem. Duża część domów jest już opuszczona  i zaniedbana. Ogólnie Białoruś sprawia wrażenie kraju wyludnionego. To co uderza to ład i porządek. Ulice w miastach czyste, pozamiatane, dobre drogi, wykoszone pobocza, odmalowane przystanki. Nie do pomyślenia jakiekolwiek akty wandalizmu, czy śmiecenie na ulicach. Białoruś jest państwem policyjnym, ale bezpiecznym i spokojnym. Ogólnie widać jednak biedę i zacofanie. Na wsi nadal funkcjonują kołchozy. Przejeżdżając przez Białoruś widzimy tylko pola, brak w zasadzie przemysłu. Tylko Mińsk prezentuje się jako nowoczesne miasto.

W trzecim dniu przepłynęliśmy 20 km z Korolewca do Zabrodzia, małej przytulnej wioski leżącej na byłej linii frontu I wojny światowej. Historia tych terenów spowodowała , że rodzina  Цитович w 2000r. zakupiła 4 ha ziemi i stworzyła tutaj wieś – muzeum. W latach 2003-2004 Борис Цитович zbudował kaplicę śww. Borysa i Hleba, a jego syn Данила zorganizował muzeum samochodów i motocykli retro. Powstało także muzeum etnograficzne i muzeum I wojny światowej. Na terenie wsi – muzeum zorganizowano miejsca noclegowe w starych chatach, pole namiotowe, miejsca biesiadowania nad rzeką, jest  tradycyjna bania (łaźnia parowa). Organizowane są różne imprezy, w tym śluby, chrzest w rzece, wycieczki śladami I wojny światowej, po miejscach pamięci i inne. Miejsce warte zwiedzenia. Polecamy! Więcej na www.zabrodje.com.

Przebywając na Białorusi często spotykamy się z historią Polski. W przeciwieństwie do Litwy i Ukrainy Białoruś nie boi się mówić o wspólnej historii. Brak drażniących tematów historycznych, nie ma między nami dawnych zatargów. To znacznie ułatwia kontakty, Białorusini są przyjaźnie do nas nastawieni i otwarci. Potwierdzeniem tego jest przygoda jaka nam się przytrafiła w drugim dniu spływu. Chcąc zrobić krótką przerwę w spływie na wypoczynek i uzupełnienie zapasów przycumowaliśmy niedaleko wsi Swoboda. Okazało się, że w tej wsi nie ma sklepu. Poproszony o podwiezienie, do najbliższej wsi ze sklepem, pierwszy napotkany mieszkaniec odmówił, gdyż już w tym dniu pił alkohol, ale bez wahania pożyczył swój samochód. Następnie jeszcze zaprosił  do swojego domu i nas ugościł. Po krótkiej biesiadzie  u Aleksandra Wiktorowicza ( tak nazywał się nasz przygodny gospodarz – zresztą wielki miłośnik turystyki, organizator spływów i uczestnik wojny w Afganistanie) z licznie wznoszonymi toastami za nasze zdrowie i wszystkich turystów Aleksander odprowadził  uczestników spływu nad rzekę i tam pożegnał. Specjalnie dla nas założył ludowy strój białoruski. Na pamiątkę niezwykle serdecznego spotkania zrobiliśmy sobie kilka zdjęć.

Minusem Białorusi jest biurokracja i chęć pełnej kontroli obywateli i przyjezdnych. Aby wjechać na Białoruś trzeba mieć wizę (25 EUR), ale by wystąpić o wizę trzeba mieć zaproszenie od jakiejś osoby na Białorusi (wiza prywatna) lub podanie od białoruskiej firmy turystycznej (wiza turystyczna). Istnieje także obowiązek wykupienia polisy medycznej oraz konieczność wypełnienia karty migracyjnej przy wjeździe (należy ją zachować by móc później wyjechać), na której muszą być odnotowane miejsca pobytu przez hotel lub Rejonowe Wydziały ds. Obywatelstwa i Migracji.

Białoruś nie zerwała tradycji ZSRR. Na ulicach są pomniki z czasów Kraju Rad. Pomniki Lenina, ulice i place wodza rewolucji można spotkać w każdym mieście.

Oprócz pomników Lenina jest cała masa pomników poświęconych Armii Czerwonej. To właśnie czerwonoarmiści wyzwolili te tereny spod okupacji niemieckiej. Nie znajdziemy jednak na nich wzmianki o II wojnie światowej. Takowa nie zaistniała w świadomości byłych obywateli ZSRR zamieszkujących na terenie obecnej Białorusi. Mowa jest wszędzie o wielkiej wojnie ojczyźnianej 1941-1945.

Białoruś jest bez wątpliwości krajem wartym odwiedzenia. Na każdym kroku znajdziemy miejsca związane z polską historią, wiele zabytków i starych miast przyzwoicie utrzymanych, choć poza głównymi szlakami turystycznymi znajdziemy zaniedbane miejsca, opuszczone pałace i zniszczone kościoły.

Atutem Białorusi jest piękna dziewicza przyroda, spokój i cisza. Zaletą są także niskie ceny.

 

W zakładce Galeria można obejrzeć reportaż zdjęciowy z opisanej wyżej wyprawy.

 

Opracował : Piotr Hasiński

 

Szczególnie liczącym osiągnięciem w dorobku Klubu było zorganizowanie wypraw kajakowo-turystycznych na Kresy Wschodnie czyli na wschodnie pogranicze dawnej Polski w okresie międzywojennym i dawniej jako część polskiego terytorium państwowego, a obecnie stanowiące fragmenty obszarów państw: Litwy, Białorusi i Ukrainy. Pomysłodawcą spływów na Kresy był wieloletni Komandor Klubu Józef Sroczyński.

Litwa 27.05. – 31.05.2009r.

Dwunastu członków Klubu Kajakowego LOK „Prosna” wiosłowało 3 dni po rzece Uła i Mereczanka by po 100 km wpłynąć na rzekę Niemen w miejscowości Merkine. Trasa wiodła cały czas przez Dżukijski Park Narodowy. Wcześniej uczestnicy spływu zwiedzili Wilno, w tym Ostrą Bramę i cmentarz na Rossie oraz pierwszą stolicę Litwy Troki. W wyprawie uczestniczyli : Józef Sroczyński, Alina Sroczyńska, Piotr Hasiński, Grzegorz Frąszczak, Roman Cieślak, Elżbieta Korzeniewska, Przemysław Banaszak, Halina Błażejak, Leszek Dąbkiewicz, Andrzej Fabiszewski, Piotr Przybył i Maciej Kołodziej.

Białoruś 109.-6.09.2012r.

W spływie na Białorusi uczestniczyło 10 osób. Byli to : Józef Sroczyński, Alina Sroczyńska, Piotr Hasiński, Grzegorz Frąszczak, Maciej Kołodziej, Jakub Stanek, Marcin Tomalak, Dariusz Naskręcki, Hanna Słoma, Zuzanna Słoma.

Wyprawa obejmowała wędrówkę po Nowogródczyźnie i spływ rzeką Mołczadź – 100 km do ujścia do Niemna. Uczestnicy zwiedzili m. innymi miasteczko Mir i Mirski Zamek wpisany na listę UNESCO, Nieśwież – dawną rezydencję Radziwiłłów, Zaosie – miejsce urodzenia  Adama Mickiewicza, jezioro Świteź, Nowogródek. W drodze powrotnej do Polski członkowie wyprawy zatrzymali się w Różanie, gdzie znajdują się ruiny rezydencji Sapiechów i na koniec zwiedzili Twierdzę Brześć.

Ukraina 22.08. – 28.08.2015r.

Na Ukrainę pojechało 12 osób : Józef Sroczyński, Alina Sroczyńska, Grzegorz Frąszczak, Piotr Hasiński, Jakub Stanek, Marcin Tomalak, Ewa Gębala, Rafał Grzęda, Dariusz Naskręcki, Maciej Kołodziej, Grzegorz Kołodziej i Leszek Dąbkiewicz. Pobyt na Ukrainie uczestnicy wyprawy rozpoczęli od zwiedzenia Lwowa, a następnie 4 dni płynęli na katamaranach Dniestrem – drugą, co do wielkości rzeką Ukrainy. Start spływu był w okolicach miejscowości Niżniów, a koniec w miejscowości Uścieczko. To najciekawszy odcinek Dniestru, który płynie głębokim jarem otoczonym stromymi zboczami sięgającymi miejscami nawet 200 metrów nad poziomem wody. Po zakończeniu spływu uczestnicy zwiedzili jar Dżuryn i największy na Podolu wodospad oraz nieistniejące już miejscowość Czerwonogród jedną z najstarszych osad na Podolu, gdzie pozostały już tylko ruiny kościoła Dominikanów i 2 baszty pałacu Ponińskich. W dalszej części wycieczki zwiedzili Skałę Podolską, Kamieniec Podolski  – twierdzę i miasto, twierdzę Chocim oraz Okopy Św. Trójcy, gdzie znajduje się kościół rzymsko-katolicki pod wezwaniem Św. Trójcy, ufundowany przez króla Jana III Sobieskiego,  przed kilkoma laty odbudowany i reaktywowany. W drodze powrotnej do Polski wycieczka zatrzymała się jeszcze w Czortkowie, przed wojną polskim mieście – Polacy stanowili w 1931r. ok. 50 % ogółu 19000 mieszkańców, dzisiaj w mieście żyje ok.  30 000 i są to w 90% Ukraincy, 10% mniejszość rosyjska. W mieście funkcjonuje kościół św. Stanisława o.o. Dominikanów z 1919r., aktualnie restaurowany przy wsparciu Polski.

Koniec wyprawy – żegnajcie zamki kresowe, pejzaże Dniestru i Podola. Czekają jeszcze na wodniaków z Pleszewa inne rzeki i miejsca do zwiedzania.